Dushi Korsow: genieten op steenworp afstand

Het werd mijn eerste reis na de pandemie en ik had er dus extra veel zin in. De eerste verrassing was geen formulier invullen in het vliegtuig of op de luchthaven, maar lekker maximaal 7 dagen voor vertrek online. Binnen 5 minuten gepiept, en dat een dag voor vertrek. 

De ondergaande zon wierp een fantastisch licht op het pittoreske beeld in Willemstad.

Dag 1

JetAir Caribbean brengt ons naar Curaçao. En weet je wat ik echt supertof vind? Dat ik niet in het holst van de nacht naar de airport hoef, want de vlucht is zeer comfortabel om 13:30 uur. Uiterlijk 12:00 meld jij je aan op de airport. Alles gaat smooth, het inchecken en het boarden. Ik heb nog een beker met water in mijn tas, dus daar moet ik een slok van nemen. Waarom, vraag ik de douanier. "Mevrouw, als u hier plots neervalt na een slok dan weten we genoeg", klinkt het. Ik neem maar een bun bigi slok hoor. Na mi watra! Tijdens de vlucht krijgen we een snack en nog een drankje. Me dyonko pkinso, want ja ik ga wel met een aardige bagage vermoeidheid naar het dushi eiland. Eenmaal op het eiland, waar wij gast zijn van de Curaçao Tourist Board, is het welkom bijna vlekkeloos. Aangezien we geen hotel reservering hebben, willen ze toch nog bellen naar CTB. Maar na een dikke 10 minuten lopen we de stralende zon tegemoet. Na een korte rit met de auto is het bijkomen in het hotel. Brion City Hotel, het uitzicht is fantastisch. Prachtig bij de brug van Punda en Otrabanda. Een eenvoudige, nette en ruime kamer. De douche is wel heel erg heet. Niet zo lekker dus. Het zelf kunnen verstellen van de temperatuur zou een stuk fijner zijn.

Na de douche en bijkomen is het tijd voor Punda Vibes. Elke donderdagavond is er de zogenoemde koopavond, daar maken de toeristen flink gebruik van de gezellige sfeer, open winkels en veel muziek. Op weg naar het restaurant komen wij een traditionele dansgroep tegen. Zij spelen op verschillende plekken in Punda. Langs de straat staan er vrouwen die tal van snuisterijen verkopen. Een lust voor het oog. 

Na ongeveer een half uur slenteren belanden wij bij Hotel Cascade. Het staat er niet zo lang, want kan me het niet herinneren van mijn laatste bezoek in 2019. Dat wordt bevestigd door onze gastvrouw Charla. Het is een hotel, met een dakterras waar je kunt eten maar ook in zeer comfortabele stoelen kunt wegzakken en iets kunt nuttigen. We zijn met z'n vier en bestellen eten. Daar moeten wij dik meer dan een uur op wachten. Die tori aan die tafel is wel gezellig, maar als je net als ik je laatste maaltijd die ochtend hebt gehad (want door de reis kwam ik niet aan eten toe) dan is het na 12 uren erg zwaar om nog een heel uur te wachten op je eten. 

Maar dan moet ik zeggen ik weet niet wat erger of beter is. Want het uurtje wachten wordt wel beloond met een maaltijd dat zeer goed op smaak is. Zo! Dat was lekker! Ook de Franse frietjes, lekker krokant, alleen de mayonaise gewoon veel te weinig. Ma dati na te yu lobi mayonaise. 

De tien minuten wandeling terug naar het hotel is welkom. Nog even wat water halen bij de 'omoe' net naast het hotel, na weer een hete douche, is de energie voor de dag op. Nog even een beetje tv pakken en dan naar bed. Morgen beloofd een bijzondere kennismaking te woorden met het dushi eiland. 

Dag 2

Na een continental ontbijt in het hotel worden we opgewacht door Stanley van Cur Tuk Tuk, die ons in detail kennis laat maken met Punda en Otrabanda. Het verhaal achter de Queen Emma (drijvende) brug, de vele kleurrijke murals die veelal afkomstig zijn van het Kaya Kaya Festival en echt je hebt geen ogen genoeg om alle kunst in je op te nemen, het verhaal van de joden, locaties met pittoreske uitzichten en we sluiten af in het Francis Sling Museum inclusief atelier. Wij proberen hem ook te spreken op een project waar hij mee bezig is, maar de aanwezige personen komen zo stug, ongeïnteresseerd en afstandelijk over, dat wij besluiten het te laten voor wat het is. Jammer eigenlijk, want het zou een prachtige aansluiting zijn op zijn verhaal, maar ook een bezoek aan Suriname om zich met de collega's daar te vermengen zou goed zijn voor beide partijen. Meer over deze Cur Tuk Tuk tour kunt u beluisteren in een te publiceren podcast.

Stanley brengt ons vervolgens rechtstreeks naar de gerenoveerde oude markt, waar zes uitbaters diverse soorten lokaal eten verkopen. Ik doe mij te goed aan gestoofd rundvlees (met witte rijst) en mashed patatoes. Oh ja, ook twee flinke cups met limoen sap aka Awa di Lamunchi. Heerlijk en perfect voor dit hete weer. Onze begeleidster Charla die spot de minister van Economische Ontwikkeling die ook Toerisme in zijn portefeuille heeft en als echte journalisten nemen wij een interview af van de bewindsman die aangeeft dat in augustus de toerisme cijfers al veelbelovend zijn. In 2022 kwamen er 400.000 bezoekers naar het eiland en in de achtste maand van 2023 zijn het al 500.000. De bewindsman verwacht zelf dat het jaar wordt afgesloten met rond de 600.000 toeristen. Vanuit Suriname weet hij dat wij vooral afkomen op muziekfestivals, met name het North Sea Jazz Festival. Maar die wordt niet gehouden, dus ook het aantal toeristen uit Suriname is weinig.

Het begin van de middag vervolgen wij in het Kura Hulanda Museum, een slavernij museum. Het verhaal begint in de tijd van Abraham en eindigt in Benin. Ook een kamer met de geschiedenis van Suriname is er te zien. En zoals verwachtbaar doen de verhalen iets met je. Artefacten, zowel replica als geschonken objecten, zetten de verhalen kracht bij. Ik vraag mij in gemoede af, waarom wij in Suriname geen slavernij museum hebben. Heeft echt nooit iemand een initiatief genomen? Of is er vanuit de politiek daar nooit op gereageerd? Suriname moet echt een slavernij museum hebben.

We slenteren terug naar het hotel. Want we moeten bijkomen voor het avond programma. 

In de avond gaan we dineren bij het gezellige Barrio Urban Street Food. Een kleine 10 minuten kuieren vanaf het hotel. Lekkere stoelen, een vrouwelijk dj (volume niet te lui en gezellige muziek), vriendelijk personeel en een leuke ambiance. De wachttijd is redelijk, was ongeveer een half uur. Ik doe mij te goed aan de Barrio Burger met lekkere crispy fries. Ik lust ook de brownie, maar op dat moment is er geen plek meer dus ik neem het mee. Om het eten goed te laten verteren gaan we op de terugweg nog even langs bij Kura Hulanda (vrij vertaald: Hollandse Tuin). Er lopen en zitten nog veel toeristen, er hangt gezelligheid. Maar na een paar minuten houden we het voor gezien en wandelen terug naar het hotel. Daar ontdek ik de Baskin & Robbins voor koffie. Dat wordt morgenochtend dus. Na mn douche is het nog smullen van de brownie. Zacht en een duidelijke smaak van chocolade. Switi man! 

Dat was dag 2. Veel info om te verwerken. Mooie historische plekken en vooral veel kunst. Morgen wordt een andere ervaring want we gaan een eind weg uit de buurt van Willemstad. So keep reading!

Dag 3

Ik doe een extra licht ontbijt (fruit, yoghurt en koffie) want ik moet genoeg plek hebben voor het lekker eten op het eiland. Vandaag gaan we naar Westpunt, het westen van het eiland dus even weg uit de hoofdstad, maar we maken eerst een stop bij Van Gogh Specialty Coffee and City Roastery in Willemstad. Ja die waren we gisteren voorbij gereden tijdens de tour en dacht dat gaan we even onthouden. Lang konden we niet blijven maar wel lang genoeg voor wat vragen en het kopen van twee nieuwe koffiesoorten voor thuis. Dat wordt genieten. En ja ik neem een americano mee voor onderweg. Overigens is het ook een shop waar je lekker kan ontbijten, dus noteer het adres. Ik heb dat alvast gedaan.

En dan rijden we naar de eerste plek het museum Kunuku House, waar we uitgebreid uitleg krijgen over de vroege gebruiken van Curaçaoënaars. Het bakken van brood in een stenen oven, het ophangen van de kleren aan de cactussen, het bouwen van muren door slaafgemaakten, koken op een kor'patu, liederen die werden gezongen tijdens het wassen van de kleren, het stampen van eten en hoe een huis er toen van binnen uitzag. Het is een gezellige rondleiding omdat je er als bezoeker af en toe ook mag meedoen. 

We vertrekken daarna naar Shete Boka. Shete staat voor 7 en boka betekent mond, letterlijk dus zeven monden, maar dat is een echte vrije vertaling voor de inhammen die door de tijd heen zijn ontstaan door het krachtige water. Wat een kracht! Wat een schoonheid! Wat een natuur! De kracht waarmee het water tegen de rotsen slaat! Ik geniet er een half uur van. Ik voel echt de stress uit mijn lijf vertrekken. Er zijn nog meer bokas. De volgende is in een grot. Een waar je gebukt in moet kruipen: Boka Tabla, maar dan heb je ook een prachtig uitzicht. Ik weet een mevrouw te overtuigen die er ontzettend tegenop ziet om te dalen in de grot, het toch te proberen. Doet ze ook. Gelukkig, zou echt zonde zijn. We gaan nog naar een ander boka. Het uitzicht over de zee blijft prachtig. Wanneer we teruglopen begint het keihard te regenen. Rennen geblazen. En ja ik ren naar de verkeerde auto en denk waarom gaat die auto niet open. Plots hoor ik m'n naam. Ik kijk op en hoor 'Rosita, deze auto'. Het is lachen. Lachen en terugrennen. Pfff. Ik plof halfnat in de auto. 

Dan is het alweer tijd voor de inwendige mens. Dit keer bij Blue View Restaurant en het is meteen duidelijk hoe het aan zijn naam komt. Het is smullen met het prachtige uitzicht over de zee, waar velen aan het watersporten zijn. Ik zie zelfs een 'Old man and the sea'. Van de regen is er totaal geen sprake meer.

We sluiten de middag af met een kort bezoek aan Kleine en Grote Knip. Mooie baaien, waar het lekker toeven is en goed zwemmen. Dat doen enkele tientallen mensen. Op de weg terug naar Willemstad blijkt er groot ongeluk te zijn gebeurd op de weg en moeten we een bakapasi nemen. En hoe! Een zandweg, wel hard maar niet egaal en we komen langs een reeks olie opslagtanks. Is er daadwerkelijk zoveel olie opgeslagen op Curaçao uit Venezuela?

Maar deze omweg geeft ons nog een bonus. Flamingos in Bullebaai. Gewoon langs te weg, driftig aan het eten. Doet even denken aan Nickerie. Terug in het hotel is het alleen tijd voor een snelle douche, want vandaag zijn we later terug. We gaan naar Restaurant The Gouverneur, maar komen onderweg een tasting tegen van SAB en Borgoe Rum. Na wat proeverijen schuiven we aan tafel. Het wordt een gezellige avond die eindigt met het a capella zingen van kaseko nummers. We hebben niet door dat aan een tafel naast de onze een mevrouw meegeniet, totdat ze op opstaat en mee begint te zingen. Zo vinden Surinamers elkaar snel buiten de grenzen. We schateren het uit.

Dag 4

Ik moet bekennen dat alhoewel ik aan het werk ben, Curaçao de plek is om ook te ontstressen en bij te komen van het werk. Ontspannen, lachen, goed eten, leuke activiteiten, maar ook leerrijk. Ik heb tot nu toe veel geleerd, maar ik verheug me extra op vandaag omdat ik veel te weten zal komen over de tambú, de lokale muziek van het eiland. Ik doe eerst een super licht ontbijt (ik moet letten op de kilo's door alle lekker eten hier) waarna we vertrekken naar Museum di Tambu, Shon Cola.

Het museum staat in Caracasbaai. Een eenvoudig mooi huis, open ramen en zeer uitnodigend. Voorin staat er een oude truck. Uit nieuwsgierigheid lopen we er naar toe. De truck is opgeknapt, maar zit onder het stof. We gaan in discussie of het wel of niet rijdt. Mijn conclusie is van niet. Er is veel hout aan toegevoegd en het staat rustig maar aanwezig in de schaduw. Later zullen we het verhaal horen. Doordat er op dat moment een tour gaande is, lopen we naar het achtererf en gaan in gesprek met Rene Rosalia, vroegere directeur van Cas di Cultura (het cultuurhuis) en de oprichter en initiatiefnemer van het museum. Wat een bevlogen man, met een hele grote bagage aan kennis over de muziek. Ik hang aan zijn lippen. En vind het fijn te horen dat ik niet gek ben. Dat het wel mogelijk is een kaseko museum in Suriname op te zetten. En waarom? Onze verhalen zijn haast identiek. Dat geeft kracht en nog meer doorzettingsdrang. En dan de rondleiding in het museum zelf. Tambu is de muziek van verzet, maar zeker ook het symbool van overwinning. De podcast over het museum komt eraan. Ik moet en zal op de foto gaan met Rene, als een reminder om vooral door te gaan met de kaseko in Suriname, maar ook uit dankbaarheid dat ik hem mag ontmoeten en spreken. Ik hoop dat wij kunnen gaan samenwerken: kennis uitwisselen ter versterking van beide genres.

The old man and the sea.

Na dit bezoek zit ik boordevol energie, maar voel me tegelijkertijd een soort van moe. Zelf denk ik de mentale inspanning van het bezoek aan het museum. Ik word stil. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Het gesprek in de auto vang ik bij flarden op. Tijdens het wachten op de lunch bij staar ik voor me uit. De quesedillas zijn lekker. Ik trek mezelf weer naar het moment. Genieten van de omgeving en het eten. De plannen voor middag besluiten we af te lasten. Ook wel fijn, want het programma heeft genoeg rustmomenten, maar wat extra uren, voor de twee zware dagen maandag en dinsdag zijn welkom. 

Maar ik kom even terug op de kamer. Het water van de douche is kokend heet, douchen gaat niet. Gisteravond beloofde de front desk medewerker het door te zullen geven aan de maintenance voor vandaag. Maar wanneer ik vanmorgen bij zijn collega ben, staat zij hevig fronsend voor mij en weet dus niet waar ik het over heb. Ik geef dus nogmaals mijn klacht door. Ze luistert, zegt niks, ze tikt in haar computer. Geen boe nog ba. Ik denk ok..ik wacht. Na vijf minuten vraag ik "u bent ermee bezig"? Weer die frons. "Ik ga housekeeping vragen om te checken, want er is vandaag geen maintanance, pas daarna kan ik u een andere kamer geven", klinkt het. Ze belt, door mijn kennis van spaans volg ik de conversatie redelijk goed. Ze legt niets uit. Stilte. Ik kijk. Ze mompelt iets en zeg ik "ik ga er nu uit, vanmiddag hoor ik wel wat het wordt". Vanmiddag tref ik de collega van gisterenavond. Dus ik kijk naar hem. Stilte. Lang verhaal korter makend: eindelijk heb ik een andere kamer en eindelijk na 4 dagen mocht ik uitgebreid douchen. Dan maar dutje doen. En vanavond weer de benen strekken. Trouwens: het personeel mag echt wat voortvarender te werk gaan hoor.

De avond brengt ons naar het Renaissance Hotel of laat me het goed zeggen de Renaissance Mall. We have dinner at Porto accompanied by a duo bringing us nice latin songs. De food is delish but especially the tiramisu steels my tastebuds. We walk the dinner out in the closed mall before heading back to the hotel. En vraag me niet waarom ik er behoefte aan had dit in het engels te typen. 

Dag 5 en 6 

Dat zijn de zakelijke dagen. Opening van de Suriname Week 2023 in het auditorium van de Centrale Bank van Curaçao en St. Maarten. Er zijn ook directeuren van diverse grote bedrijven uit Suriname naar Curaçao afgereisd voor de drie dagen durende conferentie. Er zijn een paar interessante sprekers tussen, netwerk momenten en discussie momenten. En het gaat vooral over hoe Suriname en Curaçao die dicht bij elkaar liggen met elkaar kunnen werken en wat ze voor elkaar kunnen betekenen in deze tijd dat de olie- en gas vondsten plaatsvinden voor de kust van Suriname. 

Tussendoor op dag 5 ga ik op uitnodiging van Alberto naar Kafino, een specialty koffieshop, die ook zelf hun bonen brandt. Daar heb ik een leuk gesprek met Nick de Miranda, ja hij heeft dikke Surinaamse roots, die twee jaar geleden aan dit avontuur begon. Het wordt een gezellige babbel over koffie, één die we nog uren kunnen voortzetten als Alberto er niet tussen komt. En ja ik drink er een lekker kopje koffie bij, met wat oatmilk. When op Curaçao ga vooral langs bij De Dames in de Promenade Mall. Je zal er als het om de koffie gaat geen spijt van krijgen. Maar, in de podcast vertel ik je er meer over.

De zes dagen dushi Curaçao zitten erop. Niet mijn eerste keer en zeker ook niet de laatste. Heb je behoefte aan een vakantie, zou je het eiland zeker kunnen overwegen. Het is een korte vlucht, er is goed eten, genoeg entertainment, en meer dan genoeg plekken om te bezoeken, maakt niet uit waar je van houdt. Zelf ben ik niet aan shoppen toegekomen, maar ook daarvoor is er ruimte. Als je er niet voor kiest een auto te huren, kun je ook de bus pakken. 

Ik heb er genoten van de korte werkvakantie...en zou zo terugkeren! Mijn redenen? Voor de koffie, het ontstressen en de kaseko elke laatste zaterdag van de maand met de Bakabana Band!

Rosita A. Leeflang

De af-en-toe-bloggende journalist

En wil je alles nog eens in beeld zien: check onze vlog via deze video.

Hierbij nog wat impressies van deze workaction!

Prachtig landhuis!

Mooie schilderingen op de tuinmuren.

Een speciale ruimte met het slavernij verhaal van Suriname.

Aandacht voor de zangers van de tambu.

Deze bus rijdt nog rond met het verhaal over de tambu.

Ik moest met Nick op de foto...enneh...dat blikje staat nu bij mij thuis.

Ik wilde haar zien so I went to the other side. Tula!

My meal at the local market. De rijst laten staan. De rest was heerlijk.