Het muzikale erfgoed van Charles ‘Eddy’ Muringen

Charles Eduard 'Eddy' Muringen

We zitten minstens een uur lang door een stapel foto’s en foto albums te kijken. Er wordt gelachen; mooie herinneringen worden opgehaald aan de man en vader die vol humor zat. Een man die zijn gezin voorop plaatste en bij wie de muziek een niet weg te denken rol vervulde in zijn leven. In een uur flitsen de 75 jaren die Charles ‘Eddy” Eduard Muringen tussen ons was, voorbij. Vandaag zou hij zijn 85^egeboortedag herdenken. Het zou een feest zijn, want dat liet hij niet aan zich voorbijgaan.

door Rosita A. Leeflang

Charles 'Eddy' (links) met zijn broer Eugene.
Zo schattig in hun matrozen pak noh?

Eddy Muringen (28 januari 1934 – 18 februari 2009) groeide op aan de Costerstraat in Paramaribo als de jongste uit een gezin van 7 kinderen. Voor hem waren nog Max, Marie, Esther, Annie, Joke en Eugene. Van de overige broers en zusters koos hij voor de muzikale genen, die al  op zeer jonge leeftijd binnen de padvinderij duidelijk werden. De trompet werd zijn eerste instrument, maar in de jaren daarna bespeelde hij ook graag de piano, gitaar en vibrafoon. 

Eddy is 20 jaar wanneer hij de toenmalige Ambachtsschool afrond en in dienst treedt bij de ’s Lands Telegraaf en Telefoondienst (LTT) als instrumentenmaker en piano stemmer.

Meneer en mevrouw Eddy Muringen - Burleson
te Bosbivak.

Vlinders 

Maar 2 jaar daarvoor hadden de vlinders van de liefde toegeslagen. Eddy gaat samen met zijn boezemvriend Rene Verveer (de vader van de bekende stand-up komediant Roue Verveer…red) naar de verjaring van Thelma. Thelma is 20 geworden en de vonken slaan bij deze eerste kennismaking gelijk over. Het zijn die vonken die ervoor zorgen dat Charles Muringen op 5 september 1956 in het huwelijk treedt met Thelma Henriette Burleson. Het huwelijk wordt gezegend met 7 kinderen: Walther, Merton (+), Carlo, Lucretia, Robby, Loyd en Cherwin. Vader Eddy zorgt daarbij ervoor dat alle zeven zijn muzikale genen overnemen. Alhoewel ook gezegd mag worden dat moeder Thelma en haar 6 zusters en 5 broers met hun stemmen vaker de oren van zij die willen luisteren, bekoren.

Taptoe 1969

Het leven van Eddy Muringen nam op 1 maart 1956 een wending die hem een van de belangrijkste personen zal maken in de muziek geschiedenis van Suriname. Op die datum treedt hij namelijk in het leger, waarbij hij van 1975 – 1985 een van de kapelmeester is. Daarvoor al in 1969 reist hij als trompettist en een van de componisten en arrangeurs naar de Taptoe in Delft, Nederland. Dit muzikaal spektakel zorgt voor veel verrassingen bij het publiek vanwege de vermenging van de marsmuziek met de kaseko. Velen geloven zelfs dat de nummers op deze LP gerekend mogen worden tot het kasekojazz genre en dat daar de grondslag ligt voor dit type muziek. Een gedachte waar wel grond van waarheid in kan zitten, omdat Eddy samen met zijn muziekformatie jazz optredens verzorgde op de Surinaamse tv, de STVS. De jazz zat dus in hem geworteld. 

De Kamalama's

Premier Johan Ferrier (links) staat naast Eddy
tijdens een bezoek aan het kampement.

Na dit daverend optreden in Delft, besluit Eddy gelijk van het moment gebruik te maken om een andere legendarische plaat op te nemen. In een studio in Heemstede wordt samen met enkele leden van de TRIS Kapel waarmee hij op dat moment in Nederland is, de LP ‘Eddy Muringen en de Kamalamas’ opgenomen. Alle nummers op de plaat zijn een arrangement van Eddy en Alberto Gemerts. De laatste schreef en arrangeerde in die tijd voor vele Surinaamse artiesten. Van de plaat is een van zijn bekendste composities ‘We gwe ma we kon baka’ en is bijna 5 decennia later nog wel vaker te horen op de radio, tijdens concerten en andere gelegenheden. Een andere compositie is ‘Sinangoo’, waar je bij het horen van de eerste tonen onmogelijk stil kan blijven zitten. Er zijn zelf muzikanten de mening toegedaan dat Eddy Muringen die grondlegger is geweest van de stijl Kamalama zoals we die heden ten dage nog kennen.

De overige muzikanten die hebben gewerkt aan deze lp zijn: August Macintosch (trompet), Carlo Jones (saxofoon), Leo Knoppel (saxofoon), Albert Collins (drums), Johan Cederboom (slagwerk) en Ronald Esseboom (bas). Eddy zelf nam de piano voor zijn rekening, terwijl hij ook de dirigent was.

Eddy met zijn dirigenten stok

Sranan wi kondre

Een ander mooi verhaal is gekoppeld aan het nummer ‘Sranan wi kondre’. Dit prachtig nummer schreef hij speciaal voor zoon Carlo die zou deelnemen aan het Scholieren Songfestival. Dit nummer is ook nagezongen door het Gemengd Vocaal Ensemble Troki, terwijl jazz vocalist Dominique Ravenberg dit nummer samen met de groep The Promise speciaal opnieuw arrangeerde voor het optreden voor  Kwakoe  Festival 2018. Daarnaast is het nummer door de een na jongste telg Loyd, gearrangeerd in een bolero en gezongen door Lucretia en Cherwin. Het is vervolgens in een beperkte oplage uitgebracht en verstrekt.  

Zijn muzikale oeuvre leert ons dat hij ook deel heeft uitgemaakt van andere legendarische groepen als La Sonora Paramarera, Orchestra Tropical, Swing Masters, Cojunto Latinos, Orchestra Popular, Muringen Combo en Rodrigues Combo. Daarnaast was hij muziek docent en cursus leider op het IOL (Instituut voor de Opleiding van Leraren). Menigeen herinnert zich nog de lessen solfège van hem te hebben gekregen. Zowel op het Christelijk Pedagogisch Instituut (CPI) als op de Avondopleiding Onderwijzersacte. "Hij wist goed orde te brengen in een klas vol blokfluiten en kleine percussie instrumenten", schrijft een ex-leerling. Een ander voegt er aan toe: "mijn muziek leraar. Altijd vrolijk, altijd die smile, altijd humoristisch. Een goed mens."

Lief en zorgzaam

Eddy Muringen staat als Surinamer het best bekend om zijn muzikale verdiensten, maar wanneer als moeder Thelma wordt gevraagd wat voor een man hij voor haar was, blijft het even stil. Daarna verschijnt er langzaam een glimlach op het gezicht en de woorden ‘hij was lief en zorgzaam’. Het blijft stil en ik kijk van moeder Thelma naar dochter Lucretia. En dan klinkt ‘hij hield van de vrouwen en de vrouwen hielden van hem’ en we barsten met z’n allen in lachen uit.

V.l.n.r.: Eddy Snijders (ook kapelmeester geweest van de Militaire kapel), prins Bernhard (die op bezoek was in Suriname), Eddy Muringen (die de hand schudt van Bernhard), terwijl premier Johan Ferrier (uiterst rechts) lachend toekijkt.

Strenge vader

Wanneer Lucretia over haar vader praat, klinkt de adoratie overduidelijk. “Als vader was hij best wel streng, maar ik heb hem toch als lief ervaren. Hij had veel gevoel voor humor.”

Wie jarig was, kreeg namelijk altijd een geroosterde kippenbout en wie geslaagd was op school een ijstaart. Dat was geen dagelijkse gebeurtenis en daarmee bleek dus wel hoeveel Eddy om zijn kinderen gaf. “Ik had een andere band met hem, misschien omdat ik een meisje was. Ik kon hem altijd zeggen waar het stond zonder represaille” zegt ze met een lach.

Streng was vader Eddy voornamelijk voor de jongens. Tegenover het huis aan de Gladiolenstraat was namelijk een voetbalveld, maar daar mochten de heren niet naar toe zonder toestemming. Maar ook wanneer het op muziek aankwam. Alle jongens werden verplicht muziek te lezen. Vader Eddy zorgde voor de mogelijkheden dat ze het konden leren. En daarom kunnen al de zonen muziek lezen. Dochter Lucretia kreeg in die dagen elke zondagochtend persoonlijk les voor de dwarsfluit van Eddy Snijders. Het overdragen van solfège liet vader Eddy over aan zijn collega kapelmeester en vriend. 

Maar zijn toewijding voor de muziek was serieus. Na een bezoek van vader Eddy aan de Verenigde Staten komt hij terug met een muziek instrument voor elk van de kinderen. In zijn koffer zitten een dwarsfluit, een sopraan en alt saxofoon, een trompet en een basgitaar. Hij leert vervolgens eenieder om een instrument te spelen. 

Zijn afscheid

Ruim tien jaar geleden keert het tij voor Eddy Muringen. Hij was daarvoor reeds geveld door een hart infarct en een hersen infarct. Zijn lichaam gaat daardoor drastisch achteruit en resulteert zelfs in de constatering van kanker. Op 18 februari 2009, nauwelijks 2 weken na zijn 75^e geboortedag blaast hij zijn laatste adem uit. Hij krijgt een groots en druk afscheid. Zijn 6 kinderen zingen de sterren van hemel tijdens de uitvaartdienst in de kapel van het Diakonessenhuis. Het is bijna zeker dat Charles Eduard met een glimlach het tafereel aanschouwde. Het kan ook niet anders. 

Zijn kinderen en tot zelfs de kleinkinderen houden zijn muzikale genen hoog. Suriname verloor er een groot musicus, maar zijn nalatenschap is van onschatbare waarde. 

Dit artikel is nog niet volledig en wij zullen deze mettertijd dan ook aanvullen met informatie. Mocht u als lezer foto's, kranten knipsels of ander materiaal hebben liggen dan ontvangen wij graag een kopie daarvan. Waarvoor alvast onze welgemeende dank. Mailen kan naar roseternal@sr.net

Deze foto is gemaakt bij DE opening van het gebouw van de Militaire Politie, dat toen nog stond bij het Fort Zeelandia. De dirigent is Eddy Muringen. Uit de ramen (rechts) kijken belangstellenden uit het MP gebouw toe. Helaas is dit gebouw in augustus 1990 afgebrand. Inmiddels staat er een ander gebouw.

Eddy Muringen op trompet met Ivor Mitchell op bas tijdens een optreden in Nederland.